Als ergotherapeut moet je soms lastige keuzes maken. Zo kreeg ik, Sophie, vanuit een andere zorgverlener de vraag om voor een cliënt een hoog-laagbed te regelen. Dat is een eenpersoonsbed dat in hoogte verstelbaar is. ⁠

Het huishouden waar ik langsging bestond uit een ouder echtpaar waarbij de man de mantelzorger was voor de vrouw. Het zou voor hen beiden een stuk makkelijker zijn als het bed voor z’n vrouw hoog en laag gezet kon worden. ⁠

Klaar als een klontje, zou je denken.⁠

Maar: er was niet nagedacht over het feit dat een gezamenlijk bed de enige plek was waar deze mensen intimiteit hadden. Waar ze tegen elkaar aan konden liggen en konden knuffelen. Een hoog-laagbed is misschien wel goed voor hun zelfredzaamheid, maar je pakt een stuk geborgenheid van ze af. ⁠

Dit soort overwegingen zijn soms lastig. Want wat is hierin ‘goede zorg’? Soms bestaat er geen perfecte keuze, maar luisteren naar cliënten, taboe-onderwerpen (zoals intimiteit) niet schuwen en ons bewust blijven van het bredere plaatje is waar het volgens mij mee begint. ⁠

Related Posts